تنفیذ قرارداد
تنفیذ قرارداد
تنفیذ قرارداد، در خصوص هر نوع قرارداد که به صورت عادی بین طرفین تنظیم می‌شود، مصداق خواهد داشت. به عبارت دیگر تنفیذ قرارداد به معنای اعتبار بخشیدن به مفاد و محتوای قرارداد بین اشخاص است و نشان از اعلام وقوع معامله دارد که در قالب قراردادهای عادی موضوعیت داشته و عموماً یک طرف قرارداد جهت استفاده از آثار حقوقی اعتبار قرارداد، متوسل به طرح دعوی به طرفیت طرف دیگر می‌گردد تا از این طریق به سند عادی خود اعتبار اسناد رسمی بدهد، چه اینکه مطابق مادۀ 1291 قانون مدنی «اسناد عادی در دو مورد اعتبار اسناد رسمی را داشته و درباره طرفین و وراث و قائم مقام آنان معتبر است:
- اگر طرفی که سند بر علیه او اقامه شده است صدور آن را از منتسب الیه تصدیق نماید.
- هرگاه در محکمه ثابت شود که سند مزبور را طرفی که آن را تکذیب یا تردید کرده فی الواقع امضاء یا مهر کرده است».
هدف از طرح دعوای تنفیذ قرارداد
اشخاصی که قصد طرح دعوای تنفیذ قرارداد را دارند، معمولاً به دلیل رسیدن به یکی از اهداف ذیل به محاکم دادگستری مراجعه می‌نمایند:
- اخذ تأیید از دادگاه نسبت به صحت و اصالت قرارداد منعقد شده.
- اعتبار بخشیدن به سند عادی جهت استفاده از آثار حقوقی آن.
ضرورت اخذ حکم تنفیذ قرارداد به جهت تصریح قانون‌‌گذار در موارد مشخص قانونی (موارد اجباری طرح دعوای تنفیذ قرارداد) که به شرح ذیل می‌باشد:
- ماده ۷۱ قانون مالیات‌های مستقیم مصوب سال ۱۳۶۶ اصلاحی ۱۳۸۰/۱۱/۲۷
- تبصره مادۀ ۷ قانون زمین شهری مصوب سال ۱۳۶۶
چنانچه در زمینه دادخواست تنفیذ قرارداد و احکام مربوط به آن سؤالاتی برای شما پیش آمده است یا در تنظیم مفاد آن نیاز به راهنمایی دارید، مشاورین و وکلای مجرب ما در گروه وکلای آسیا پاسخگوی سوالات شما خواهند بود.
