رفع مزاحمت ملکی

رفع مزاحمت ملکی

دعوی رفع مزاحمت از جمله دعاوی تصرف نیز می باشد. منظور از دعاوی تصرف، دعاوی هستند که استفاده و تصرف مالک را از ملک و مایملک وی محدود ساخته اند. معنای عرفی مزاحمت با معنای قانونی آن در ماده ۱۶۰ قانون آیین دادرسی مدنی نیز منطبق است که مقرر می دارد: «دعوای مزاحمت عبارت است از دعوایی که به موجب آن متصرف مال غیرمنقول درخواست جلوگیری از مزاحمت کسی را می نماید که نسبت به متصرفات او مزاحم است بدون این که مال را از تصرف متصرف خارج کرده باشد».

در دعوای رفع مزاحمت ملکی، خواهان درخواست جلوگیری از رفع مزاحمت کسی را مطرح می کند، بدون اینکه مزاحم، ملک را از تصرف متصرف خارج کرده باشد ولی اجازه استفاده کامل را به متصرف ملک نمی دهد. جهت ارائه دادخواست الزام به رفع مزاحمت، خواهان دعوا می بایست سابقه تصرف بدون مزاحمت خود را در ملک ثابت نماید. بعلاوه باید ثابت کند که مزاحمت فعلی خوانده بدون رضایت او میباشد و مضافاً مزاحمت خوانده غیرقانونی است. در دعوای الزام به رفع مزاحمت، خواهان دعوا، متصرف ملک است و خوانده دعوا نیز مزاحم ملک می باشد. دادگاه صالح جهت رسیدگی به دعوای الزام به رفع مزاحمت، دادگاه محل وقوع ملک است.لازم به ذکر است رأی صادره از جانب دادگاه بدوی، قابلیت اجرا دارد و حتی تجدیدنظرخواهی از آن، مانع اجرای حکم نمی شود. در دعوای الزام به رفع مزاحمت، دادگاه صرفاً تصرف خواهان را مورد بررسی قرار دهد و نیازی نیست که به موضوع مالکیت رسیدگی نماید. در مشاعات آپارتمان ها چنانچه یکی از ساکنین مانع استفاده دیگری شود، شخص ذینفع می‌تواند دعوای رفع مزاحمت طرح نماید و طرح دعوای رفع تصرف عدوانی قابلیت استماع ندارد. همچنین دعوای رفع مزاحمت از حق در صورتی قابلیت استماع را دارد که فردی بدون این که مال را از تصرف مالک خارج کند مزاحم اعمال حق وی باشد.

چنانچه در زمینه دعاوی رفع مزاحمت ملکی یا دعاوی تصرف و احکام مربوط به آن سؤالاتی برای شما پیش آمده است یا در تنظیم و اجرای مفاد آن نیاز به راهنمایی دارید، مشاورین و وکلای مجرب ما در کانون وکلای آسیا پاسخگوی سوالات شما خواهند بود.